Stigma

zil çalınca koştuğumuz bahçede
oturduğumuz çimen toplulukları
oynadığımız beş taşlar
gözlerimde yavaşça ilerleyen vagonlarda
geçmişi bugune getiren sen

sanki bir ömür sürmüş sana bakışım
o kadar kalıcı olmuşki gözümdeki sen
hiç çıkmayacakmısın beynimden
çıkacaksan şayet birgün ordan
yeni senler eklenecek demek beynime
yemek yerken , saçını toplarken
bana arkadaşlarını gosterirken
ama dert değil çünkü
yavaÅŸ yavaÅŸ hareket edecek yine
ve uzun uzun yer edecek beynimde sen
sonra yine yenileri eklenecek beynimdeki senlere
sonra yenilenecek, deri deÄŸiÅŸtirecek
belki parçalanacak
ben seni düşündükçe yeniden birleşecek
tüm bunlar olurken bir şey değişmeyecek
eksilmeyecek, parçalanmayacak, ve yenilenmeyecek
sen hep burdan katlanıyorsun
katlanıp beni bu kalbimdeki ağırlıkla yoruyorsun
yorup yorup öldürüyor
sonra diriltiyorsun...